“Zakje verse aarde halen”

Tijdens het avond eten komen de verhalen los over school, vrienden en alles wat er in onze kinderen hun hoofden omgaat. zo ook het volgende:

Ons gesprek gaat steeds dieper en we zinken steeds lager, het gaat namelijk over de aarde.
De vervuiling en het smelten van de ijskap. Flip kijkt me met rode wangen en vragende ogen aan en zegt:

“Mam hoe zie jij nu de aarde?”

Tja, dat is een moeilijke maar zeker een goede vraag.

Ook al wordt de aarde warmer en vervuilen we het met z’n allen, zie ik het toch door een roze bril want ik hou zo van het leven.
Het glas is voor mij niet half leeg maar zeker half vol! Maar zal het net zo aflopen dat we net als de mensen in Afrika, in plaats van schoon water misschien wel een zakje verse aarde moeten gaan halen?
Mijn gedachtes dwalen af, zie mezelf al bellend (want die mobiel is niet meer weg te denken, zeker niet bij mij) gezellig kletsend met een vers zakje aarde op mijn hoofd, al nippend aan een overheerlijk glas champagne.
Terwijl ik door mijn roze bril kijk, denk ik “paardebloemen”
Tja, onkruid vergaar nooit!